A...B...C...
Część zawartości tej strony może naruszać prawa autorskie.
Tekst źródłowy prawdopodobnie pochodzi z:
- Nie usuwaj tego szablonu. Zostanie on usunięty, jeżeli prawa autorskie tego artykułu zostaną wyjaśnione.
- Jeżeli potrafisz, napisz artykuł tak, aby nie naruszał praw autorskich.
- Jeżeli masz prawa autorskie do tej treści lub masz zgodę na publikację zgodną z naszą licencją, prosimy, napisz o tym na stronie dyskusji tego artykułu i na stronie Wikipedia:Lista NPA oraz zastosuj procedurę zamieszczania haseł wcześniej opublikowanych.
- Artykuł zostanie usunięty, jeżeli status praw autorskich do zawartych w nim treści nie zostanie wyjaśniony.
Powielanie materiałów chronionych prawami autorskimi – bez zezwolenia właściciela tych praw – jest pogwałceniem obowiązującego prawa, jest też sprzeczne z ustaleniami Wikipedii. Osobom, które regularnie wstawiają takie materiały, może zostać odebrane uprawnienie edytowania Wikipedii.
Obraz szkolnictwa przełomu epok rysował się bardzo nie korzystnie. Nauczyciele byli przedstawicielami niejednokrotnie śmiesznej i odrealnionej instytucji, jaką był system edukacyjny w owych czasach. Przykładem śmieszności postaw ludzi wykształconych może być wyżej wspomniana nowela Bolesława Prusa Antek. Eliza Orzeszkowa pokazuje problematykę tego samego tematu od drugiej strony medalu w sposób obiektywny przenosi na karty noweli ABC prawdziwy wizerunek poziomu edukacji ówczesnych czasów. W tym miejscu pozwolę sobie przybliżyć pokrótce treść noweli. Wykształcone jednostki
Główną bohaterką opowiadania "ABC" Elizy Orzeszkowej jest Joanna Lipska, córka zmarłego nauczyciela. Bohaterka to skromna i uboga dziewczyna mieszkająca z bratem-urzędnikiem w starostwie, który za skromną pensję musi utrzymać rodzinę. Joanna nie chcąc być dla niego ciężarem, stara się znaleźć posadę by zasilić skromne fundusze. Niespodziewanie z pomocą zwraca się do niej pani Rożnowska, zamożna właścicielka miejscowego magla, proponując zajęcie się jej dwoma małymi wnuczkami i być może kilkoma dziećmi z okolicy, w charakterze domowej wychowawczyni. Joanna zgadza się chętnie gdyż pomoc na pewno im się przyda, a i tak lubi dzieci. W nauce dzieci "wkłada całą siebie" jednak układające się lepiej życie burzy jej ktoś donosząc do pobliskiego sądu prowadzenie przez nią nielegalnej szkoły. Zostaje skazana na spędzenie trzech miesięcy w więzieniu, lecz brat wstawia się za siostrą, pożycza pieniądze od lichtarza i ratuje ją tym samym od więzienia. Dzieci kochają swoją nauczycielkę i pragną by uczyła je bez względu na wszystko.[1]
Jest to przykład niezwykle cynicznej i aroganckiej postawy wobec potrzeby edukacji wśród młodzieży, Nowela ta ukazuje wyraźnie jak bardzo społeczeństwo polskie jest dalekie od realizacji szlachetnych pozytywistycznych założeń, które ostatecznie okazują się jedynie tylko pustymi założeniami. Pani Joanna jest przykładem nielicznych jednostek próbujących wprowadzić w życie społeczne potrzebę oświaty wśród prostoty Polskiej. Okazuje się, że jednostka tak jak Janina musi stanąć w obliczu samotnej walki o przyszłość ubogiej niejednokrotnie uzdolnionej młodzieży.