Игор Ларионов

Од Википедија — слободната енциклопедија
Игор Ларионов во 2008

Игор Николаевич Ларионов (руски: Игорь Николаевич Ларионов ; Воскресенск, 3 декември 1960) — поранешен советски и руски професионален хокеј на мраз . Заедно со сонародникот Вјачеслав Фетисов, тој бил првиот хокеј играч на СССР кој отворено се залагал за правата на играчите да играат во НХЛ .

За време на играчката кариера играл на центарската позиција и бил познат по неговите екстремно точни удари за кучиња, па токму затоа го заработил прекарот „ Професор “. Во 29-годишна кариера, тој имал освоено три титули на Стенли Купот со Детроит Ред Крингс (1997, 1998 и 2002), четири титули на Светското првенство со репрезентацијата на СССР (1982, 1983, 1986 и 1989) и два олимписки златни медали (1984 и 1988) . Комбинирање на трите највредни трофеи во хокејскиот спорт на 7 јуни 1997 година станал членка на златната хокеарска тројка, а од 10 ноември 2008 година. Бил и овековечен на Хокеарската сала на славните .

Кариера за играчки[уреди | уреди извор]

Професионалната играчка кариера на Игор Ларионов траела цели 29 години, од 1977 година направил 2006 година. За време на неговата кариера, тој настапил за 9 различни клуба.

Советска лига (1977-89)[уреди | уреди извор]

Ларијов ја започнал својата кариера во хокеј во 1977 година во клубот Химик од родниот град Воскресенск за кој играл три сезони во првенството на Советскиот Сојуз . Во текот на својата прва сезона тој забележал само 6 настапи за првиот тим, а следната сезона успеал да заработи 7 бода како дебитант на 32 натпревари. Со 45 бода во својата трета професионална сезона, тој го свртел вниманието кон тренерот на ЦСКА Москва и тренерот на советската репрезентација, Виктор Тихонов .

Ларијов бил околу уште од сезоната 1981/82 година се преселил во Москва ЦСКА каде играл на позицијата централен напаѓач заедно со Владимир Крутов и Сергеј Макаров . [1] Ова напаѓачко трио доминирало во Советската лига, како и на меѓународните натпревари и наскоро станало познато како „ формација КЛМ “ (првичните букви на нивните презимиња). [1] Заедно со бранителите Фетис и Касатон, тоа била една од најдобрите почетни пет во историјата на модерниот хокеј на мраз, позната и како „Зелена бригада“ (т.н. поради зелените дресови во кои секој тренирал). [1]

Веќе во својата прва сезона во ЦСКА имал влијание од 53 бода (31 погодок), а го постигна најдобриот учинок во сезоната 1988 со 57 бода, со што му ја заработи титулата најкорисен шампион во таа сезона.

Во првенството на Советскиот Сојуз тој одиграл вкупно 457 натпревари и постигнал 204 голови.

Национална хокеарска лига (1989-2004)[уреди | уреди извор]

Тоа било враќање на Ларинов во 1985 година изразил желба да игра во НХЛ, а истата година тој бил изготвен од тимот на Ванкувер Канакс како 214-ти пик на драфтот, но сепак тој не го донел на северноамериканскиот континент таа сезона. Покрај тоа, советските власти во тоа време строго ги бранеле своите спортисти да играат за клубови од Западот. Незадоволен, Ларионив, заедно со Фетисов, се спротивставле на највисоките државни органи, барајќи да бидат укинати сите забрани на спортистите. Поради сите овие настани, Ларијов бил исфрлен од екипата на ЦСКА во 1985 година на шестдневна турнеја во декември во Северна Америка, објаснувајќи дека имало некои проблеми со неговиот пасош. [1]

За екипата на Ванкувер, Ларион конечно го направил својот прв настап во сезоната 1989/90 но со одредба тој дел од заработката од играње во НХЛ-лигата му припаѓал на неговиот поранешен клуб. Истата сезона, целата постава на познатата „зелена бригада“ го напуштил Советскиот Сојуз. Заедно со Ларијов, неговиот колега од ЦСКА Владимир Крутов исто така се преселил во Канаксе. Во сезоната 1991/92 го предводел нападот во Канакс заедно со Грег Адамс и сонародникот Бире чиј ментор бил тој.

По истекот на неговиот тригодишен договор со канадскиот тим, Ларијов одиграл една сезона во швајцарската прва лига Лугано . По враќањето во НХЛ, тој потпишал двегодишен договор со тимот на Сан Хосе Ајкус, каде повторно играл со поранешниот соиграч Сергеј Макаров . Во сезоната 1995/96.тој се тргувал во тимот на Детроит Ред Вингс . Ларијов бил еден од членовите на таканаречената „Руска голема петорка“ која играла за екипата на Детроит во средината на 90-сите години ( Фетисов, Федоров, Козлов и Константинов ).

Во текот на 2000 година . Тој потпишал едногодишен договор со Пантерс во Флорида, каде настапувал заедно со Павел Буре, со кого играл во Канакс. Поради лошиот тимски настап од Флорида, тој се вратил во Детроит пред крајот на сезоната, играјќи уште две сезони (од 2001/03 година).Последната НХЛ сезона одиграл во тимот Њу Џерси Девилс, каде што тој бил помошник тренер тогаш Вјачеслав Фетисов, во 2003/04.

Повлекување[уреди | уреди извор]

Тој ја завршил својата професионална играчка кариера во Шведска со Бранфло ИК во сезоната 2005/06. Играјќи само два натпревари, Ларијов постигнал еден гол и две асистенции. На истиот тим тој ја завршил играчката кариера десет години порано и неговиот поранешен соиграч на ЦСКА, Владимир Крутов.

Малку порано, на 14 декември 2004 година во Москва го одиграл својот проштален натпревар.[2]

Светското здружение за хокеј е 17 јуни 2008 година објавило дека Ларијов станал кандидат за членство во Домот на славните,[2] на кој бил примен на 10 ноември истата година. Новото признание дојде на 31 март 2011 година кога бил избран во Комитетот на Долниот дом за прием на нови кандидати за следните три години.

Во јули 2008 година тој бил назначен за директор за спорт во хокејскиот клуб СКА во Санкт Петербург, Русија .

Репрезентативна кариера[уреди | уреди извор]

Олимписки медали
Натпреварувач за Предлошка:Зас
Олимпијске игре
Златен медал - прво место Сарајево 1984 СССР
Златен медал - прво место Калгари 1988 СССР
Светско првенство
Златен медал - прво место Финска 1982 СССР
Златен медал - прво место Западна Германија 1983 СССР
Бронзен медал – трето место Чехословачка 1985 СССР
Златен медал - прво место СССР 1986 СССР
Сребрен медал – второ место Австрија 1987 СССР
Златен медал - прво место Шведска 1989 СССР
СП до 20 година
Златен медал - прво место Шведска 1979 СССР
Златен медал - прво место Финска 1980 СССР
Натпреварувач за Предлошка:Зас Русија
Олимпијске игре
Бронзен медал – трето место Солт Лејк 2002 Русија

Тој одиграл вкупно 98 натпревари за екипите на СССР и Русија и постигнал 36 голови.

Тој ја започнал својата репрезентативна кариера со настапи за избор на Советскиот Сојуз на Светското првенство во јуниор во 1979 и 1980 година каде освоил златни медали.

Тој освоил три медали на Олимписките игри, две злата од СССР (1984 и 1988 година) и бронзен медал од Русија во 2002 година. Освоил и 6 медали на светските првенства : 4 златни (1982, 1983, 1986 и 1989 година), среброто во Австрија во 1987 година и бронзата во Чехословачка во 1985 година.

Учествувал и во освојувањето на Купот на Канада во 1981 година и играл на истиот натпревар во 1984 и 1987 година. Тој играл и за Русија на СП во 1996 година.

Фетисов бил само еден од четворицата играчи (со Вјачеслав Фетисов, oeо Сакик и Скот Нидермиер ) да ги освои сите пет од најпрестижните натпревари во хокеј во светот: Олимпискиот турнир, Светскиот куп и Купот Стенли (како дел од златната тројка) и Светскиот куп / Куп на Канада и Светско јуниорско првенство.

Приватен живот[уреди | уреди извор]

Ларијов бил оженет со Елена Батанов, поранешна советска и руска скејтер и има три деца, две ќерки Алион и Дајана и синот Игор.

Во моментов, покрај неговата позиција како спортски директор, тимот на СКА во Санкт Петербург се занимавал со производство и маркетинг на вина .[2] Вината што ги продавал под „етикети на хокеј“, од најпознатите се: Hettrik (), Трето продолжение () и Slapshot (). Брендот бил именуван во чест на неговиот победнички шут во третата прекувремена игра од третиот натпревар од финалето на Купот Стенли во 2002 година.[3]

Статистика[уреди | уреди извор]

  • Клуб статистика
Регуларни део сезоне   Плејоф
Сезона Екипа Лига Ут. Г А Бод ИСК Ут Г А Бод ИСК
1977–78. Химик СССР 6 3 0 3 4
1978–79. Химик СССР 32 3 4 7 12
1979–80. Химик СССР 42 11 7 18 24
1980–81. Химик СССР 43 22 23 45 36
1981–82. ЦСКА Москва СССР 46 31 22 53 6
1982–83. ЦСКА СССР 44 20 19 39 20
1983–84. ЦСКА СССР 43 15 26 41 30
1984–85. ЦСКА СССР 40 18 28 46 20
1985–86. ЦСКА СССР 40 21 31 52 33
1986–87. ЦСКА СССР 39 20 26 46 34
1987–88. ЦСКА СССР 51 25 32 57 54
1988–89. ЦСКА СССР 31 15 12 27 22
1989/90. Ванкувер канакси НХЛ 74 17 27 44 20
1990/91. Ванкувер канакси НХЛ 64 13 21 34 14 6 1 0 1 6
1991/92. Ванкувер канакси НХЛ 72 21 44 65 54 13 3 7 10 4
1992/93. ХК Лугано НЛА 24 10 19 29 44 8 3 15 18 0
[1993/94. Сан Хосе шаркси НХЛ 60 18 38 56 40 14 5 13 18 10
1994/95. Сан Хосе шаркси НХЛ 33 4 20 24 14 11 1 8 9 2
1995/95. Сан Хосе шаркси НХЛ 4 1 1 2 0
1995/96. Детроит ред вингси НХЛ 69 21 50 71 34 19 6 7 13 6
1996/97. Детроит ред вингси НХЛ 64 12 42 54 26 20 4 8 12 8
1997/98. Детроит ред вингси НХЛ 69 8 39 47 40 22 3 10 13 12
1998/99. Детроит ред вингси НХЛ 75 14 49 63 48 7 0 2 2 0
1999/00. Детроит ред вингси НХЛ 79 9 38 47 28 9 1 2 3 6
2000/01. Флорида пантерси НХЛ 26 5 6 11 10
2000/01. Детроит ред вингси НХЛ 39 4 25 29 28 6 1 3 4 2
2001/02. Детроир ред вингси НХЛ 70 11 32 43 50 18 5 6 11 4
2002/03. Детроит ред вингси НХЛ 74 10 33 43 48 4 0 1 1 0
2003/04. Њу Џерси девилси НХЛ 49 1 10 11 20 1 0 0 0 0
2005/06. Брунфло ИК Шве-3 2 1 3 4 2
СССР укупно 457 204 230 434 295
НХЛ укупно 921 169 475 644 474 150 30 67 97 60
  • Репрезентација
Година Репрезентација Такмичење Пласман   Ут Г А Бод ИСК
1979. СССР СПЈ 1. место 5 2 4 6 8
1980. СССР СПЈ 1. место 5 3 3 6 4
Јуниори укупно: 10 5 7 12 12
1981. СССР КК 1. место 7 4 1 5 8
1982. СССР СП 1. место 10 4 6 10 2
1983. СССР СП 1. место 9 5 7 12 4
1984 СССР ОИ 1. место 6 1 4 5 6
1984. СССР КК 3. место 5 1 2 3 6
1985. СССР СП 3. место 10 2 4 6 8
1986. СССР СП 1. место 10 7 1 8 4
1987. СССР СП 2. место 10 4 8 12 2
1987. СССР КК 2. место 9 1 2 3 6
1988 СССР ОИ 1. место 8 4 9 13 4
1989. СССР СП 1. место 8 3 0 3 11
1996. Русија СК П. Ф. 5 0 4 4 2
2002 Русија ОИ 3. место 6 0 3 3 4
Сениори укупно: 103 36 51 87 67

Поврзано[уреди | уреди извор]

  • Златна тројка
  • Големата руска петка
  • Виктор Тихонов
  • Вјачеслав Фетисов

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 Willes 2007.
  2. 2,0 2,1 2,2 , Посетено на 23. 1. 2012.
  3. [1] Архивирано на 13 јули 2011 г., Посетено на 23. 1. 2012.

Литература[уреди | уреди извор]

  • Willes, Ed (2007). Gretzky to Lemieux: The Story of the 1987 Canada Cup. Toronto: McClelland & Stewart. ISBN 978-0-7710-8942-8.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]