خط توقیع

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
خط توقیع

خط توقیع شیوه‌ای از خوشنویسی اسلامی است که در زمان خلافت مأمون خلیفه عباسی ابداع و در قرن پنجم هجری کامل شد. این خط اغلب در امضا به کار می‌رفته‌است و به همین دلیل به آن نام توقیع (به معنی امضا) دادند. مورد استفادهٔ این خط، بیشتر در نوشته‌های مهم حکومتی و دینی بوده‌است.

این خط از نظر خصوصیات ظاهری با خطوط ثلث و رقاع شباهت دارد.
در خط توقیع، حروف درشت‌تر و دارای ضخامت ِ بیشتر نسبت به رقاع هستند و قوس‌ها نیز کم انحناترند.

نگارخانه[ویرایش]

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فن‌الخط، مصطفی اوغوردرمان، چاپ استانبول
  • آداب الخط امیرخانی، غلامحسین امیرخانی، انتشارات انجمن خوشنویسان ایران ۱۳۷۱