Biblioteka Narodowa Francji

Biblioteka Narodowa Francji
	; Biblioteka Narodowa Francji, Czytelnia Owalna
Państwo	Francja
Miejscowość	Paryż
Adres	Richelieu: 5, rue Vivienne; Paris II e
Dyrektor	Bruno Racine
Data założenia	1368
Siglum	BnF
Wielkość zbiorów	13 000 000
	Położenie na mapie Paryża Biblioteka Narodowa Francji
	Położenie na mapie Francji Biblioteka Narodowa Francji
	Położenie na mapie Île-de-France Biblioteka Narodowa Francji
	48°50′01″N 2°22′33″E/48,833611 2,375833
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Biblioteka Narodowa Francji (fr. Bibliothèque nationale de France, BnF) – francuska biblioteka narodowa, znajdująca się w Paryżu. Przewidziana jest jako repozytorium dla wszystkich materiałów bibliotecznych wydawanych we Francji. Obecnym dyrektorem Biblioteki jest Bruno Racine.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Początki Francuskiej Biblioteki Narodowej sięgają średniowiecza i biblioteki królewskiej założonej w Luwrze (Louvre) przez Karola V w 1368. Szczególny jej rozwój rozpoczął się po wydaniu w 1537 przez króla Franciszka I specjalnego dekretu, ustanawiającego egzemplarz obowiązkowy. Czas bardzo ważny w dziejach biblioteki to okres Colberta, ministra Ludwika XIV, który udostępnił zbiory biblioteki do publicznego użytku (1692). Burzliwe epizody w dziejach Paryża, jak rewolucja francuska, Komuna Paryska, I i II wojna światowa oszczędziły zbiory BnF. Dzięki temu posiada w chwili obecnej ponad 11 milionów woluminów. Są one rozlokowane w kilku miejscach Paryża i poza nim.

W 1997 roku została otwarta biblioteka cyfrowa Gallica^[1].

Nowy gmach[edytuj | edytuj kod]

Od 1996 głównym gmachem BnF jest kompleks przy Rue de Tolbiac, zwany Site François-Mitterrand, zbudowany z inicjatywy tego prezydenta. W czterech wieżach wysokich na 79 m zgromadzono większość księgozbioru (łączna długość półek osiąga 395 km). Czytelnie dla studentów i naukowców mieszczą się między wieżami w cokole otaczającym kompleks. Budynek ten, w całości został zaprojektowany przez Dominique Perrault, a łączy w sobie trzy podstawowe materiały: beton, metal i szkło, które w harmonijny sposób integruje je z naturą.

BnF znajduje się pod bezpośrednim nadzorem ministra kultury Francji. Roczny budżet biblioteki wynosi 155 milionów €^[2].

Zbiory biblioteczne i muzealne[edytuj | edytuj kod]

W bibliotece przechowywanych jest około 115 000 rękopisów, w tej liczbie 5000 greckich rękopisów, 21 800 łacińskich rękopisów, 59 000 francuskich rękopisów, 4290 rękopisów w innych nowożytnych językach^[3]. Greckie rękopisy zostały podzielone na trzy kolekcje: Le fonds Grec (ponad 3100 rękopisów), Le fonds Coislin (400 rękopisów) i Le supplément grec (ponad 1100 rękopisów).

Całość zbiorów biblioteki wynosi 13 000 000 jednostek bibliotecznych^[4].

Działem muzealnym BNF, gromadzącym głównie monety, medale i dzieła sztuki oraz dokumentację ich dotyczącą, jest departament monet, medali i starożytności (Le département des Monnaies, médailles et antiques), zwany popularnie Gabinetem Medali^[5].

Biblioteka posiada zbiór polskich wydawnictw szczególnie z okresu Wielkiej Emigracji.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ A propos, gallica.bnf.fr [dostęp 2022-10-22] (fr.).
↑ Les chiffres donnés ici sont ceux du rapport d’activités 2005, le dernier disponible.
↑ Catalogues imprimés des Manuscrits occidentau.
↑ La BnF en chiffres. [dostęp 2008-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-11-28)].
↑ Praca zbiorowa, Encyklopedia sztuki starożytnej, WAiF i Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998, s. 134, ISBN 83-01-12466-0 (PWN), ISBN 83-221-0684-X (WAiF).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

[1] A propos, gallica.bnf.fr [dostęp 2022-10-22] (fr.).

[2] Les chiffres donnés ici sont ceux du rapport d’activités 2005, le dernier disponible.

[3] Catalogues imprimés des Manuscrits occidentau.

[4] La BnF en chiffres. [dostęp 2008-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-11-28)].

[5] Praca zbiorowa, Encyklopedia sztuki starożytnej, WAiF i Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998, s. 134, ISBN 83-01-12466-0 (PWN), ISBN 83-221-0684-X (WAiF).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]