Jānis Čakste

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jānis Čakste
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

14 września 1859
Lielsesava

Data i miejsce śmierci

14 marca 1927
Ryga

Prezydent Łotwy
Okres

od 17 grudnia 1918
do 14 marca 1927

Następca

Gustavs Zemgals

podpis
Odznaczenia
Order Trzech Gwiazd I klasy (Łotwa) Wielka Wstęga Orderu Leopolda (Belgia) Order Krzyża Wolności za służbę cywilną (Estonia) Krzyż Wielki Orderu Białej Róży Finlandii Wstęga Wielka Orderu Odrodzenia Polski

Jānis Čakste (ur. 14 września 1859 w Lielsesavie, zm. 14 marca 1927 w Rydze) – łotewski polityk, który w 1918 został pierwszym prezydentem niepodległej Łotwy. Był też przewodniczącym Zgromadzenia Konstytucyjnego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1882 roku ukończył gimnazjum w Mitawie oraz Wydział Prawa Uniwersytetu Moskiewskiego. Pracował w rosyjskiej administracji guberni kurlandzkiej. W 1888 rozpoczął pracę prawnika w Mitawie. Tam też został prezesem trzech łotewskich stowarzyszeń. W 1905 opracował projekt autonomii dla Łotwy, nie spotkał się on jednak z uznaniem cara Mikołaja II. Rok później po raz pierwszy w życiu zasiadł w rosyjskiej Dumie (jako przedstawiciel Kurlandii), gdzie śmiało reprezentował interesy Łotyszów. Po rozwiązaniu jeden z sygnatariuszy tzw. apelu z Viipuri, domagającego się niepłacenia podatków i odmowy służby wojskowej aż do czasu zwołania kolejnej Dumy.

Za harde postępowanie wobec cara służalcze rosyjskie sądy skazały go na trzy miesiące więzienia. W czasie wojny przeniósł się do estońskiego Tartu, gdzie został prezesem stowarzyszenia uchodźców łotewskich. W latach 1917–1918 wiele podróżował po świecie, wszędzie propagując ideę niepodległej Łotwy, wydał m.in. broszurę w języku niemieckim „Łotysze i ich ojczyzna”.

W 1918 Rada Państwa wybrała Čakstego na prezydenta. W 1919 był on członkiem delegacji łotewskiej na konferencję paryską, gdzie domagał się od mocarstw zachodnich bezwarunkowego uznania niepodległości Łotwy. Wybór Čakstego na głowę państwa potwierdził sejm konstytucyjny oraz sejmy I i II kadencji. Łącznie sprawował on więc swój urząd do 1927 roku (w trakcie ostatniej kadencji zmarł). Został pochowany na Cmentarzu Leśnym w Rydze, gdzie znajduje się jego okazałe mauzoleum.

Został odznaczony m.in. łotewskim Orderem Trzech Gwiazd, belgijskim Orderem Leopolda, estońskim Krzyżem Wolności I klasy (1925), finlandzkim Orderem Białej Róży oraz Orderem Odrodzenia Polski.