Jurij Awerbach

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jurij Awerbach
Ilustracja
Jurij Awerbach, 2002
Data i miejsce urodzenia

8 lutego 1922
Kaługa

Data i miejsce śmierci

7 maja 2022
Moskwa

Obywatelstwo

ZSRR
Rosja

Tytuł szachowy

arcymistrz (1952)

Odznaczenia
Order Przyjaźni Narodów
abcdefgh
8
a8 – Czarna wieża
b8 – Czarny skoczek
c8 – Czarny goniec
d8 – Czarny hetman
f8 – Czarna wieża
g8 – Czarny król
a7 – Czarny pionek
b7 – Czarny pionek
c7 – Czarny pionek
e7 – Czarny pionek
f7 – Czarny pionek
g7 – Czarny goniec
h7 – Czarny pionek
d6 – Czarny pionek
f6 – Czarny skoczek
g6 – Czarny pionek
g5 – Biały goniec
c4 – Biały pionek
d4 – Biały pionek
e4 – Biały pionek
c3 – Biały skoczek
a2 – Biały pionek
b2 – Biały pionek
e2 – Biały goniec
f2 – Biały pionek
g2 – Biały pionek
h2 – Biały pionek
a1 – Biała wieża
d1 – Biały hetman
e1 – Biały król
g1 – Biały skoczek
h1 – Biała wieża
8
77
66
55
44
33
22
11
abcdefgh
System Awerbacha
w obronie królewsko-indyjskiej

Jurij Awerbach, ros. Юрий Львович Авербах (ur. 8 lutego 1922 w Kałudze, zm. 7 maja 2022 w Moskwie[1]) – rosyjski szachista, sędzia klasy międzynarodowej (International Arbiter od 1969), dziennikarz i publicysta, arcymistrz od 1952, pretendent do tytułu mistrza świata w szachach.

Kariera szachowa[edytuj | edytuj kod]

W latach 50. XX wieku był czołowym zawodnikiem świata. Największym sukcesem Awerbacha było zajęcie V miejsca na turnieju międzystrefowym w Sztokholmie w roku 1952[2] i awans do turnieju pretendentów w Zurychu w roku 1953. W turnieju tym (z wynikiem 13½ pkt z 28 partii) zajął X miejsce, co odpowiadało wówczas jedenastej pozycji na świecie[3]. W turnieju międzystrefowym wystąpił ponownie w roku 1958, ale w Portoroż nie zdołał powtórzyć sukcesu ze Sztokholmu i nie awansował do kolejnego etapu zmagań o szachową koronę (w turnieju tym zajął VIII lokatę)[4].

W roku 1954 zanotował kolejny bardzo udany występ, zwyciężył w rozegranych w Kijowie XXI mistrzostwach ZSRR[5]. Na podium mistrzostw kraju stanął jeszcze raz, w roku 1956, zajmując po dogrywce II miejsce (za Markiem Tajmanowem, a przed Borysem Spasskim)[6]. Do innych jego sukcesów indywidualnych należą:

Dwukrotnie reprezentował barwy Związku Radzieckiego na drużynowych mistrzostwach Europy w latach 1957 i 1965, w obu startach zdobywając złote medale[7].

Najwyższy ranking w karierze osiągnął 1 lipca 1971 r., z wynikiem 2550 punktów dzielił wówczas 32-37. miejsce na światowej liście FIDE[8]. Retrospektywny system rankingowy Chessmetrics najwyższą punktację i najwyższe miejsce przypisuje mu w lutym 1957 r. (8 m. na świecie z wynikiem 2715 punktów)[9].

W 1959 r. Międzynarodowa Federacja Szachowa przyznała mu tytuł sędziego klasy międzynarodowej. Poza grą i sędziowaniem, Awerbach wiele czasu poświęcał pracy publicystycznej i dziennikarskiej. Pod jego redakcją ukazała się w latach 1956–1962 trzyczęściowa praca zbiorowa o końcowej grze szachowej (w latach 1983–1987 Awerbach wziął udział w reedycji tej encyklopedii końcówek, wydanej w pięciu tomach). W latach 19581991 był dziennikarzem lub redaktorem naczelnym następujących czasopism szachowych: Szachmatnyj biuleteń, Szachmaty w SSSR, Szachmatnaja Moskwa oraz Szachmatnaja szkoła. W latach 1971–1977 zajmował stanowisko przewodniczącego federacji szachowej Związku Radzieckiego. Jest autorem popularnego systemu w obronie królewsko-indyjskiej:

1.d4 Sf6 2.c4 g6 3.Sc3 Gg7 4.e4 d6 5.Ge2 0-0 6.Gg5

System charakteryzuje się tym, iż białe rozwijają swoje gońce na e2 i g5, a po zablokowaniu centrum rozpoczynają atak pionkami h i g.

W 1981 został odznaczony Orderem Przyjaźni Narodów.

Pochowany na Cmentarzu Trojekurowskim w Moskwie[10].

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]