Manuel Serafín Fandiño
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 28 de febreiro de 1889  Laxe, España |
| Morte | 6 de febreiro de 1960 (70 anos) Buenos Aires, Arxentina |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Ocupación | sindicalista , xornalista |
| Lingua | Lingua castelá |
Manuel Serafín Fandiño, nado en Laxe o 28 de febreiro de 1889 e finado en Buenos Aires o 6 de febreiro de 1960, foi un sindicalista e xornalista galego.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Aos poucos días do seu nacemento a familia trasladouse a Santiago de Compostela. Emigrou a Arxentina en 1905. Traballou en Buenos Aires como zapateiro especializado en alpargatas e foi representante do gremio na Federación de Obreros del Calzado. Tralo atentado contra o xefe de policía bonaerense en 1909, foi deportado a España, trasladándose posteriormente ao Brasil. En São Paulo colaborou no xornal anarquista La Bataglia. En 1911 trasladouse a Montevideo, onde fundou o Sindicato de Obreros Ebanistas y Anexos e axudou a crear a Federación de Trabajadores de la Madera, ademais de colaborar no seu xornal Aurora. Foi secretario xeral do Consejo Federal de la Federación Regional Uruguaya, e colaborador do seu xornal Solidaridad, así como doutras publicacións como Crónicas Subversivas e El Anarquista. Dende 1915 residiu en Río de Xaneiro, Montevideo e Bos Aires e colaborou nos xornais Na Barricada e La Protesta e participou na fundación de Bandera Roja usando o pseudónimo de Alejandro Silvetti. Foi elixido secretario xeral da Unión Sindical Argentina en 1922 e 1924. Defensor a partir de 1930 do sindicalismo autosuficiente, tomou parte na creación da Confederación General del Trabajo, e en 1935 integrou a delegación da XIX Conferencia da Organización Internacional do Traballo, realizada en Xenebra.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Fernández, Eliseo; Pereira, Dionisio (2004). Positivas, ed. O anarquismo na Galiza. Santiago de Compostela. pp. 105–106. ISBN 84-87783-79-1.