Pseudouroctonus maidu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pseudouroctonus maidu
Savary et Bryson, 2016
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

pajęczaki

Rząd

skorpiony

Podrząd

Neoscorpionina

Infrarząd

Orthosterni

Rodzina

Vaejovidae

Podrodzina

Vaejovinae

Rodzaj

Pseudouroctonus

Gatunek

Pseudouroctonus maidu

Pseudouroctonus maidugatunek skorpiona z rodziny Vaejovidae. Endemiczny dla Kalifornii w Stanach Zjednoczonych.

Taksonomia[edytuj | edytuj kod]

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 2016 roku przez Warrena E. Savaryego i Roberta W. Brysona Jr. na łamach „ZooKeys”. Jako miejsce typowe wskazano drogę z Auburn do Cool w pobliżu zbiegu North Fork American i American River na terenie hrabstwa El Dorado w Kalifornii. Epitet gatunkowy pochodzi od autochtonicznej grupy etnicznej Maidu[1].

W obrębie rodzaju tworzy grupę gatunków z pokrewnymi P. glimmei i P. iviei charakteryzującą się budową hemispermatoforu samca[1].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Samice osiągają od 36 do 41 mm długości ciała przy karapaksie długości między 4,6 a 5 mm i szerokości między 3,9 a 4,3 mm, samce zaś od 31 do 36 mm długości ciała przy karapaksie długości między 3,8 a 4,4 mm i szerokości między 3,8 a 3,3 mm. Ubarwienie ciała jest ciemnorudobrązowe z niewiele jaśniejszymi szczękoczułkami, odnóżami i spodem przedodwłoka[1].

Prosoma ma karapaks dłuższy niż szeroki, najszerszy przy tylnej krawędzi, mocniej niż u P. glimmei, wszędzie gęsto granulowany, o granulacji wchodzącej na bruzdę środkową, która z kolei jest wąska i wyraźna na przedzie a płytka w tyle. Na dwupłatowym przednim brzegu karapaksu wyrastają trzy pary szczecinek. Wzgórek oczny jest niski, oczy środkowe mają od 0,1 do 0,2 mm średnicy, a spośród dwóch lub trzech par oczu bocznych tylna jest najmniejsza. Szczękoczułki mają szczypce o palcu nieruchomym krótszym od ich średnicy i zaopatrzonym w dwa guzki, a palcu ruchomym krótszym od ich długości i zaopatrzonym w dwa ząbki subdystalne na grzbiecie oraz wyraźną serrurlę i gładkie żeberko na spodzie. Nogogłaszczki mają na udzie silne i grubo granulowane żeberka grzbietowo-wewnętrzne, zewnętrzno-środkowe, grzbietowo-zewnętrzne, brzuszno-wewnętrzne i wewnętrzno-środkowe, a na rzepce silne i grubo granulowane żeberka grzbietowo-wewnętrzne, grzbietowo-zewnętrzne, brzuszno-wewnętrzne i brzuszno-zewnętrzne, granulowane i dobrze wykształcone żeberko wewnętrzno-środkowe oraz słabiej wykształcone żeberko zewnętrzno-środkowe brzuszne. Szczypce mają cztery trichobotria w szeregu brzusznym oraz palec nieruchomy z sześcioma szeregami granuli i siedmioma wewnętrznymi ząbkami dodatkowymi. Niewiele szersze niż dłuższe, niemal pięciokątne sternum ma głęboką bruzdę środkową i osiem szczecinek. Odnóża mają golenie pozbawione ostróg, stopy z ostrogą prolateralną i retrolateralną, pośrodkowym szeregiem drobnych kolców na spodzie oraz dobrze wykształconym, spiczastym kolcem pazurkowym[1].

Przedodwłok ma tergity grubo granulowane, zwłaszcza przy brzegach bocznych i tylnym, a siódmy z nich opatrzony czterema dobrze wykształconymi żeberkami. Sternity od pierwszego do szóstego są granulowane bardzo drobno, siódmy mocniej i opatrzone parą słabo wykształconych żeberek. Wieczka płciowe są dobrze rozwinięte, zaopatrzone w 10 szczecinek. Grzebienie mają 6 lub 7 blaszek i 10 zębów. Małe przetchlinki są prawie owalne[1].

Zaodwłok ma silne, ząbkowane lub piłkowane żeberka grzbietowo-boczne na segmentach od pierwszego do piątego, żeberka nadśrodkowe boczne na segmentach od pierwszego do czwartego, żeberka brzusznoboczne na segmentach od pierwszego do piątego, żeberka podśrodkowo-brzuszne na segmentach od pierwszego do czwartego oraz żeberko środkowo-brzuszne na segmencie piątym. Żeberka podśrodkowe brzuszne segmentu pierwszego są silne, granulowane i niemal pełne, podczas gdy na dwóch następnych segmentach brak ich zupełnie. Żeberko pośrodkowo-boczne segmentu piątego jest w przedniej połowie granulowane, a dalej zanika. Drugi segment metasomy jest dłuższy niż szeroki, a piąty mniej wydłużony i nabrzmiały niż u P. iviei. Telson dysponuje przysadzistym, na spodzie pomarszczonym i rzadko oszczecinionym wezykulusem oraz pozbawiony łatki mikroskopowych ząbków u podstawy żądłem[1].

Ekologia i występowanie[edytuj | edytuj kod]

Skorpion endemiczny dla Kalifornii w Stanach Zjednoczonych, znany tylko z miejsca typowego. Na zamieszkiwanym przez niego terenie zbocza południowe porastają zadrzewienia zdominowane przez dęby, a zbocza północne mieszane zadrzewienia z dominacją sosny. Bytuje głównie pod kamieniami, w tym porośniętymi mchem, wybierają stanowiska wilgotniejsze niż pokrewny P. iviei[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g W.E. Savary, R.W. Bryson Jr. Pseudouroctonus maidu, a new species of scorpion from northern California (Scorpiones, Vaejovidae). „ZooKeys”. 584, s. 49-59, 2016. DOI: 10.3897/zookeys.584.6026.