Reĝlando Sardio

El Vikipedio, la libera enciklopedio
Reĝlando Sardio
Reĝlando Piemonto-Sardio
Plena origina nomo:
Regno di Sardegna
17201861

historia lando • suverena ŝtato
Geografio
La reĝlando Sardio-Piemonto en 1815: Kontinente Piemonto kun Savojo, Nico, Ĝenovo kaj la insulo Sardio.
La reĝlando Sardio-Piemonto en 1815: Kontinente Piemonto kun Savojo, Nico, Ĝenovo kaj la insulo Sardio.
Ĉefurbo:
oficiale Cagliari; praktike Torino
Areo:
70 000 km² (1838)
Loĝantaro
Kvanto de loĝantoj:
4 650 368 (1838)
Ŝtat-strukturo
Estiĝo:
Pereo:
Itala unuiĝo
Antaŭaj ŝtatoj:
duklando Savojo duklando Savojo
Sardio Sardio
Piemonto Piemonto
Unuiĝintaj Provincoj de Centra Italio Unuiĝintaj Provincoj de Centra Italio
Postsekvaj ŝtatoj:
Itala reĝlando Itala reĝlando
Savoie Savoie
Haute-Savoie Haute-Savoie
Elstaraj historiaj eventoj
Diplomatiaj Rilatoj
vdr

La Regno de SardioReĝlando Piemonto-Sardio estis antaŭunuiĝa itala ŝtato kiu ekzistis de 1720 ĝis 1861.

Ĝia teritorio kovris proksimume la nunajn italajn regionojn de Piemonto, Aosta Valo, Ligurio kaj Sardio. Al la Regno apartenis ankaŭ la regiono de Savojo kaj la teritorio de Nico kiuj estis cedataj al Francio en 1860 per la traktato de Plombières.

La regantoj de la Regno de Sardio estis la Savoja dinastio.

Inter 1820 kaj 1860, per lerta politika kaj diplomatia agado kaj du sangoverŝaj militoj, la Regno de Sardio unuigis la preskaŭ tutan italan duoninsulon. La ŝtato do eknomiĝis Reĝlando Italio kaj la ĉefurbo en 1860 post enkorpigo de la Grandduklando de Toskanio translokiĝis de Torino al Florenco. En 1870, post la konkero de Romo, la ĉefurbo translokiĝis tien.

La ĉefa gvidanto de tiu plano estis la ĉefministro Camillo Benso di Cavour.

Reĝoj de Sardio[redakti | redakti fonton]

Ĉiuj de la Savoja dinastio.

Vidu ankaŭ[redakti | redakti fonton]