Włodzimierz Roefler

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Gwidon Roefler
Hrabia
Ilustracja
kapral podchorąży kapral podchorąży
Data i miejsce urodzenia

12 września 1921
Skępe

Data i miejsce śmierci

26 listopada 1971
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

AK Armia Krajowa

Formacja

Szare Szeregi

Stanowiska

d-ca V plutonu motoryzacyjnego 1. kompanii "Maciek" batalionu Zośka

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

dyrektor Szpitala Kolejowego w Pruszkowie

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (od 1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Partyzancki Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
Grób lekarza Włodzimierza Roeflera na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Włodzimierz Gwidon Roefler ps. „Hrabia” (ur. 12 września 1921 w Skępem, zm. 26 listopada 1971 w Warszawie) – doktor nauk medycznych, chirurg, dyrektor Szpitala Kolejowego w Pruszkowie, kapral podchorąży Armii Krajowej, powstaniec warszawski, żołnierz batalionu „Zośka”.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Antoniego Mamerta (zm. 1979)[1], nadleśniczego w Puszczy Kampinoskiej, i Aleksandry Michaliny z Wiśniewskich. Uczęszczał do gimnazjum im. Tadeusza Czackiego w Warszawie, którą ukończył w roku szkolnym 1937/38[2].

Konspiracja i powstanie warszawskie[edytuj | edytuj kod]

W 1941 r. zdał maturę w ramach tajnego nauczania w liceum im. Stanisława Staszica w Warszawie[3][4][5]. Student tajnej medycyny w Prywatnej Szkole Zawodowej dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego doc. Jana Zaorskiego[6]. W latach 1943–1944 studiował i pracował w Szpitalu Wolskim. Działał w konspiracji. Należał do Hufca Centrum warszawskich Grup Szturmowych Szarych Szeregów. Wiosną 1944 ukończył tajną podchorążówkę „Agricola”, otrzymując stopień kaprala podchorążego. Brał udział w wielu akcjach dywersyjnych:

W powstaniu warszawskim walczył w szeregach Zgrupowania Chrobry II, w III plutonie 5. kompanii II batalionu Chrobry (od września do października). Po upadku powstania trafił do Oflagu VII A Murnau. Wyzwolony przez oddziały gen. Stanisława Maczka, przez kilka miesięcy służył w dywizji pancernej tego generała[2].

Lata powojenne[edytuj | edytuj kod]

W 1946 r. wrócił o Kraju i został przyjęty na czwarty rok studiów Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Ukończył już Akademię Medyczną w Warszawie, otrzymując dyplom nr 1 (1/5133/50) tej Uczelni wydany z datą 13 stycznia 1950 r. Pracował w Instytucie Hematologii. W 1956 r. uzyskał II stopień specjalizacji z chirurgii[2]. Od 1959 r. pracował w Szpitalu Kolejowym w Pruszkowie, który powstał dzięki staraniom grupy lekarzy z Włodzimierzem Roeflerem na czele. Był dyrektorem szpitala i ordynatorem oddziału chirurgicznego[7]. Na podstawie rozprawy doktorskiej pt. Cholangioskopia śródoperacyjna w diagnostyce chorób dróg żółciowych oraz po złożeniu egzaminów, uchwałą Rady Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Warszawie z dnia 29 kwietnia 1966 r. nadano mu stopień naukowy doktora nauk medycznych[2].

Był mężem Barbary Zawirskiej (1924–2014), lekarki dziecięcej, która w czasie powstania warszawskiego była sanitariuszką ps. „Barbara”, „Baśka”[8][9].

Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 3-5,6-17)[10].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Jest patronem Szpitala Kolejowego w Pruszkowie[11].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Cmentarz Stare Powązki: ANTONI MAMERT ROEFLER, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2023-10-12].
  2. a b c d Maria J. Turos. Dyplom z numerem 1. Dr Włodzimierz Roefler (1921–1971). „Medycyna Dydaktyka Wychowanie”, s. 46–51, 2020. ISSN 0137-6543. [dostęp 2023-10-12]. 
  3. Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906–1950.
  4. Wspomnienie na stronach Warszawskiego Towarzystwa Lekarskiego.
  5. Znani absolwenci XIV Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Staszica w Warszawie [dostęp 2023-10-12].
  6. Tabliczka #140 [online], armiakrajowa.org.pl [dostęp 2023-10-12].
  7. Historia Szpitala Kolejowego im. Włodzimierza Roeflera w Pruszkowie. [dostęp 2011-01-08].
  8. Powstańcze Biogramy - Barbara Zawirska [online], www.1944.pl [dostęp 2023-10-12] (pol.).
  9. Powstańcze Biogramy - Włodzimierz Roefler [online], www.1944.pl [dostęp 2023-10-12] (pol.).
  10. Cmentarz Stare Powązki: MAREK ANTONI ZAWIRSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-03].
  11. Szpital Kolejowy im. dr med. Włodzimierza Roeflera ul. Warsztatowa 1, 05-800 Pruszków [online], Mazowieckie Centrum Rehabilitacji "Stocer" Sp. z o.o. [dostęp 2023-10-12] (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Życie Warszawy, nr 287 z 1 grudnia 1971, s. 6–7 (nekrologi)
  • Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906–1950. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1988, s. 519, 598. ISBN 83-06-01691-2.
  • Anna Borkiewicz-Celińska: Batalion „Zośka”. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1990. ISBN 83-06-01851-6.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]