Wiktor Briuchanow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiktor Pietrowicz Briuchanow
Ви́ктор Петро́вич Брюха́нов
Data i miejsce urodzenia

1 grudnia 1935
Taszkent

Data i miejsce śmierci

13 października 2021
Kijów

Zawód, zajęcie

inżynier

Odznaczenia
Order Rewolucji Październikowej Order Czerwonego Sztandaru Pracy

Wiktor Pietrowicz Briuchanow, ros. Ви́ктор Петро́вич Брюха́нов (ur. 1 grudnia 1935 w Taszkencie[1], zm. 13 października 2021 w Kijowie[2]) – radziecki inżynier i działacz polityczny, dyrektor Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej w latach 1970–1986. Delegat XXVII Zjazdu Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego[3]. Jedna z kluczowych postaci podczas awarii elektrowni w Czarnobylu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Dzieciństwo spędził w Angrenie. Ukończył energetykę na politechnice w Taszkencie, po czym pracował w zawodzie w elektrowni cieplnej w Argenie[1], a od 1966 w analogicznej elektrowni w Słowiańsku[4]. W 1970 otrzymał nominację na stanowisko dyrektora budującej się elektrowni atomowej w Czarnobylu[5]. Przeniósł się do tego miasta[6], a w 1971 do Prypeci[7]. Był dyrektorem budowy elektrowni od samego początku aż do 1986 i za jego kierownictwa wzniesiono i uruchomiono cztery reaktory, a dwa kolejne zbudowano częściowo[8]. Mimo otrzymania dawki 250 remów przeżył jej awarię[9]. W maju 1986 został zwolniony ze stanowiska dyrektora[10], w lipcu usunięto go z partii, a w następnym miesiącu aresztowano[11]. W lipcu 1987 osądzony i skazany na 10 lat więzienia jako jeden z trzech głównych winnych katastrofy (naczelny inżynier Nikołaj Fomin(inne języki) i zastępca naczelnego inżyniera Anatolij Diatłow otrzymali ten sam wyrok)[12]. Zwolniony przedterminowo we wrześniu 1991[13]. Po oswobodzeniu kontynuował pracę w elektrowni czarnobylskiej, po jej zamknięciu podjął pracę w innym przedsiębiorstwie energetycznym[14].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Plokhy s. 45
  2. Zmarł Wiktor Briuchanow – były dyrektor elektrowni w Czarnobylu. licznikgeigera.pl. [dostęp 2021-10-13]. (pol.).
  3. Plokhy s. 30, 31
  4. Plokhy s. 44-46
  5. Plokhy s. 44, 46
  6. Plokhy s. 44
  7. Plokhy s. 57
  8. Plokhy s. 30
  9. Plokhy s. 334
  10. Plokhy s. 314
  11. Plokhy s. 333
  12. Plokhy s. 339, 340
  13. Plokhy s. 387
  14. Plokhy s. 388

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • S. Plokhy: Czarnobyl. Historia nuklearnej katastrofy. Znak Horyzont, 2019.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]