Wojna kolonii hiszpańskich o niepodległość

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wojna kolonii hiszpańskich o niepodległość
ilustracja
Czas

1810–1826

Terytorium

Wenezuela, Kolumbia, Peru, Chile, Argentyna

Przyczyna

dążenie krajów Ameryki Łacińskiej do niepodległości

Wynik

niepodległość krajów Ameryki Łacińskiej

Strony konfliktu
Wenezuela,
Wielka Kolumbia,
Chile
Hiszpania
Dowódcy
Simón Bolívar,
José de San Martín,
Andrés de Santa Cruz,
Antonio José de Sucre
José Fernando Abascal

Wojna kolonii hiszpańskich o niepodległość 1810–1826 – walki krajów Ameryki Środkowej i Południowej oraz wystąpienia mieszkańców kolonii o wyzwolenie spod panowania Hiszpanii i skierowane przeciwko panowaniu kolonialnemu.

Zwycięstwa armii Simóna Bolívara, Joségo de San Martín, Andrésa de Santa Cruz, Antonio José de Sucre i in. nad wojskami hiszpańskimi zdecydowały o niepodległości państw Ameryki Łacińskiej. Pierwszy etap walki o uwolnienie zakończył się w 1816 r. pacyfikacją powstańców. Jednak 9 lipca tego samego roku José de San Martín ogłosił niepodległość Argentyny, walczący zaś na północy S. Bolívar wyzwolił Wenezuelę i Kolumbię tworząc w 1819 r. Wielką Kolumbię. Proces tworzenia kształtu politycznego Ameryki Południowej zakończył się utworzeniem Urugwaju, rozpadem Wielkiej Kolumbii oraz oddzieleniem się od Kolumbii Panamy. W wyniku wojen przed końcem lat 20. XIX w. ukształtowały się główne elementy mapy politycznej Ameryki Łacińskiej, które przetrwały do początków XX w.[1][2]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Ryszard Burek. „Mała Encyklopedia PWN A-Z”. Wydawnictwo Naukowe PWN SA. Wydanie III poprawione, s. 897. Warszawa 2000. ISBN 83-01-13142-X.
  2. wojny kolonii hiszpańskich o niepodległość, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2015-12-11].