Exploration Flight Test 1
| |
| Dane misji | |
| Indeks COSPAR | |
|---|---|
| Zaangażowani | |
| Oznaczenie kodowe |
40329 |
| Pojazd | |
| Statek kosmiczny | |
| Rakieta nośna | |
| Start | |
| Miejsce startu | |
| Początek misji |
5 grudnia 2014, 12:05 UTC |
| Orbita okołoziemska | |
| Apogeum |
5800 km |
| Lądowanie | |
| Miejsce lądowania | |
| Lądowanie |
5 grudnia 2014, 16:28 UTC[1] |
| Czas trwania misji |
4 godziny 24 minuty |
Exploration Flight Test 1 – bezzałogowa misja kosmiczna przeprowadzona przez NASA. Celem misji był test pojazdu kosmicznego Orion (dokładnie test awioniki, oprogramowania, zabezpieczenia przed promieniowaniem, urządzeń zabezpieczających wodowanie, urządzeń do odnajdywania kapsuły, osłony termicznej i systemu spadochronowego w module dowodzenia)[2]. Pojazd zamontowany był do stopnia DCSS rakiety Delta IV Heavy i wykorzystywał baterie tego stopnia zamiast ogniw fotowoltaicznych (nie były zamontowane)[3]. Wyniki tej misji były istotne dla kolejnego lotu Oriona w 2022 roku, o nazwie Artemis 1, podczas którego została użyta rakieta SLS.
Orion EFT-1 wyprodukowany został przez firmę Lockheed Martin w zakładach ulokowanych w Nowym Orleanie (Luizjana, USA)[4]. 22 lipca 2012 został ukończony i przetransportowany do Centrum Kosmicznego im. JFK na przylądku Canaveral, gdzie został zintegrowany z rakietą nośną[5].
Przebieg testu
[edytuj | edytuj kod]Kapsuła wystartowała z kosmodromu Cape Canaveral Air Force Station 5 grudnia 2014 o godzinie 12:05 UTC. Orion dwa razy okrążył Ziemię, dwukrotnie przechodząc pasy radiacyjne Van Allena[6]. Próba zakończyła się wodowaniem na Pacyfiku około 4,5 godziny później. Kapsuła weszła w atmosferę z prędkością ponad 32 000 km/h, a temperatura powierzchni statku wzrosła do 2200 °C. Końcowy etap to opadanie na trzech spadochronach, które zredukowały prędkość przed wodowaniem do około 9 m/s[6]. Pojazd wodował 1000 km na południowy zachód od San Diego, około dwa km od planowego miejsca. Pojazd 8 grudnia 2014 dotarł do bazy morskiej w San Diego. Lot był próbnym lotem bezzałogowym. Docelowo jest przeznaczony do lotów załogowych. W planach jest odwiedzenie do roku 2025 asteroidy, a celem końcowym jest podróż na Marsa[6]. Firma Lockheed Martin buduje kolejny statek. Celem kolejnej misji będzie bezzałogowy lot wokół Księżyca (Exploration Mission-1)[6]. Zostały sprawdzone podstawowe założenia konstrukcyjne pojazdu. Kluczową technologią, jaka była testowana, jest osłona termiczna. Statek podczas próby oddalił się o około 5800 km od Ziemi. Na pokładzie był balast z aluminiowych płyt, kamery i 1200 czujników. W testowy lot kapsuła wyruszyła na pokładzie rakiety Delta IV Heavy (trzy silniki RS-68), która zwykle służy do wynoszenia amerykańskich satelitów szpiegowskich. Rakieta Space Launch System jest w zaawansowanym etapie budowy.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Justin Ray: Delta 4-Heavy blasts off with Orion capsule. [w:] Spaceflight Now [on-line]. 2014-12-05. [dostęp 2014-12-05]. (ang.).
- ↑ EFT-1 Orion receives hatch door – Denver Orion ready for Modal Testing. NASASpaceflight.com. [dostęp 2012-07-29].
- ↑ OFT-1: NASA gearing up for Orion’s 2013 debut via Delta IV Heavy. NASASpaceflight.com. [dostęp 2012-07-29].
- ↑ Space-bound Orion capsule to arrive in Florida next week. Spaceflight Now. [dostęp 2012-07-29].
- ↑ NASA Unveils Orion During Ceremony. NASA. [dostęp 2012-07-29].
- ↑ a b c d Karolina Zawada. Test Oriona - najdalszy lot od 42 lat. „Urania-Postępy Astronomii”. 775 (1), s. 40, 2015-01-01. Polskie Towarzystwo Astronomiczne. Polskie Towarzystwo Miłośników Astronomii. ISSN 1689-6009. (pol.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- EFT-1 Fact sheet (NASA) (ang.)
- Orion MPCV homepage (NASA) (ang.)