Przejdź do zawartości

Rebab

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rebaby tureckie
Rebab typu perskiego

Rebab, rubab (arab. ‏رباب‎ „smyczkowy (instrument)”; hindi रुबाब rubab, tur. rebap; uzb. rubob)[1] – odmiana instrumentu strunowego, która rozprzestrzeniła się wraz z kupcami muzułmańskimi od północnej Afryki po Indonezję.

Instrument trzyma się prosto, często wsparty o podłogę. Smyczek jest bardziej zakrzywiony niż smyczek do skrzypiec. Rebab jest bardzo ceniony[przez kogo?] za brzmienie, podobne do głosu ludzkiego, lecz jego zakres dźwięków jest ograniczony do mniej więcej jednej oktawy.

Rebab był instrumentem bardzo popularnym w osmańskiej Turcji, nadal jest szeroko wykorzystywany w muzyce perskiej i indonezyjskim gamelanie[2].

Istnieje wiele odmian, indonezyjskie są bardzo duże, północno-afrykańskie odmiany o wiele skromniejsze.

We wschodniej Malezji rebab jest wykorzystywany w szamańskich seansach leczniczych, nazywanych main peteri[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. MHN Instrument Encyclopedia. si.umich.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-07-15)]..
  2. Neil Sorrell. A Guide to the Gamelan. London: Faber and Faber, 1990. s. 97-98.
  3. Dance Is the Cure: The Arts as Metaphor for Healing in Kelantanese Malay Spirit Exorcisms on JSTOR.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Margaret J. Kartomi: On Concepts and Classifications of Musical Instruments. Chicago Studies in Ethnomusicology, University of Chicago Press, 1990 (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]